[Movie Review] ருத்ர தாண்டவம்

ஆயிரத்தி தொள்ளயிரத்தி எழுபத்தி எட்டில் வெளிவந்த தமிழ் திரைப்படம்: ருத்ர தாண்டவம். இத்திரைப்படத்தின் காட்சிகள் சில இருந்த ஒரு வீடியோ ஒன்று சில காலங்களுக்கு முன் வாட்சப்பில் வந்ததில் இருந்து படம் பார்க்க மனம் தவித்துக் கொண்டே இருந்தது. டாரண்ட் போன்ற தளங்களில் இத்திரைப்படம் கிடைப்பதில்லை. யூடியூபில் முழு திரைப்படமும் உள்ளது. அதில் இருந்து இறக்கியே நானும் பார்த்தேன். இனி திரைப்படம் பற்றி:

சிவபெருமானாய் வி.கே. ராமசாமி, கோவில் பூசாரியாய் நாகேஷ், கோவில் சிற்பங்களுக்கு வர்ணம் தீட்டும் கலைஞன் விஜயகுமார் என மற்றும் பலர் நடித்த இத்திரைப்படம், அந்த காலத்தில் பல சர்ச்சைகளை எழுப்பியிருக்கக் கூடும். அவ்வளவு நவீனத்துவம். அவ்வளவு நகைச்சுவை. அவ்வளவு தொலைநோக்குப் பார்வை. சில அரசியல் நையாண்டியும்! படத்தின் முதல் முப்பத்து மூன்று நிமிடங்கள், சாதாரண ஆயிரத்தி தொள்ளாயிரத்து எழுபத்தி எட்டு கதை. அதன் பிறகு, தன் குறை சொல்லி முறையிடும் பூசாரியின் கூக்குரலுக்கு ஓடி வரும் சிவபெருமான். அதன் பிறகு தான், படம் களை கட்டுகிறது! முழுவதும் சொன்னால் சுவாரஸ்யம் தீர்ந்துவிடும். எனவே, உங்களை போரடிக்காமல் படத்தைப் பார்க்கச் சொல்லி தூண்ட, சில டயலாக்ஸ்:

“யாரது, பரமசிவனா என் முன்னால நின்னு பேசுறது?”

“பின்ன என்ன பாபநாசம் சிவனா பேசுறது? பரமசிவம் தான் யா பேசுறேன்!”

“ஆஹா... நா பாக்குற இந்தக் காட்சி, உண்மையா இல்ல பிரம்மையா?”

“பிரம்மையும் இல்ல எருமையும் இல்ல! பரமசிவனே தான்!”

தன் ஏழ்மை நிலையைக் குறிப்பிடும் பூசாரியிடம்:

“எனக்கும் பொருளாதாரத்துக்கும் என்னய்யா சம்பந்தம்? உன் பொண்ணு கல்யாணத்துக்கு பணம் வேணும்னா அத எவனாச்சும் அறிஞ்சவன், தெரிஞ்சவன், இல்ல சிநேகிதன போய் கேளு. அத விட்டுகிட்டு என் கிட்ட வந்து அழுதா? நா என்ன கோவிலுக்கு பின்னால Bank-ஆ வச்சு நடத்துறேன்?”

கோவில் என்பது எதற்கு என்று கேட்கும் பூசாரியிடம் சொல்லும் பதில்: “இத பாரு பூசாரி, கோவில்-ங்கறது சொத்து கேட்டு சொகம் கேட்டு அழுவுறதுக்கு உண்டான எடம் இல்லையா. இந்தக் கெட்டுப் போன ஒலகத்துல, ஊருக்கு ஊரு ஒரு கோயிலக் கட்டி, அங்கங்க நாப்பதுக்கு நாப்பது சதுர அடிய கெடாம வச்சிருந்து, இந்த கெட்டுப் போன குப்பனெல்லாம் அங்க வந்து நின்னு, நாம ஏன் கெட்டோம், அடுத்தவன ஏன் கெடுத்தோம், இனிமே கெடாம இருக்குறதுக்கு என்ன வழி-னு சிந்திக்கிறதுக்கு தான்யா விட்டு வச்சாங்க.”

“அப்போ நாங்க சிந்திக்கலயா?”

“எங்கைய்யா சிந்திக்கிறீங்க? நீங்க கெடுறதுக்கும் அடுத்தவன கெடுக்குறதுக்கும் இங்க வந்து தான Plan-ஏ போடுறீங்க!”

இரண்டு மணி நேரம், பதினான்கு நிமிடம் ஓடும் இத்திரைப்படத்தின் ஒரு சின்ன சாம்பிள் தான் இது! படத்தில் பாட்டு, பைட்டு கூட உண்டு! :) படம் பார்த்தால் நிச்சயம் சிரிப்பீர்கள். தவற விடாமல் பார்க்கவும்!

[Short Story] The Next Three Days

I was tagged in the office blog to write a story based on the below image (Padam-paarthu-kadhai-sol). 

Here's my story:

The astrologer had told Sampath that the planets that revolve around his ‘sign’ are not doing any good for him. He had to be very careful or he’ll met with an accident – one that could even take his life. Sampath immediately went pale. The astrologer also told him that if he survives the next three days, with day three being the worst of all, he could survive this ‘Gandam’. Sampath felt relieved after that and had been very careful in each and every step that he made.

Day1:

Sampath was crossing a road and was very careful in watching both ways multiple time. He took three steps and suddenly an FZ appeared about a hundred feet from him on the right side. He felt as if it appeared just about 10 feet from him and froze. His ultra-motion reflexes told him to run forward, but he ignored that completely and ran back to the original place where he was standing. After what looked like an eternity, the FZ finally crossed him with the guy riding it giving him a weird look.

Day 2:

It was a national holiday and Sampath gets to stay home. He was never appreciative of an Independence Day, but this Independence Day meant a lot to him. He felt very safe inside his 2BHK apartment rather than crossing a dangerous road or a bike ride, which he used to love. Suddenly, there was a power cut and he felt irritated. The sun, which takes special care of Chennai, was taking additional special care now and he started to sweat. It was about 4 in the evening and Sampath was glad that the day is going very quickly. Just one more day and I’ll be out of this mess, he thought. After wiping down the sweat on his face and tasting the salty thingy, he decided to have a bath.

He stepped into the shower and turned into a stone until the water washed all the sweat and his fears. He stopped the shower and before he could get the towel, his eyes gazed upon the new bath tub. The image of Chon Wang and Roy O’Bannon having a bubble bath in the movie Shanghai Noon crossed his mind and a smile appeared on his face. He took a step towards the tub and the bad combination of soap foam, water and a wet foot on the tiles started moving his one leg without his permission or willingness. His brains immediately sent light speed commands to grab any nearest object and the reflexive hands desperately searched for a hold. Meanwhile his other foot, having to maintain a stronger balance, made the same mistake of stepping into the same bad combination and started travelling in the other direction. As he was on the way to pose a ‘karate-kid-Jaden-Smith-on-the-rail’, to his horror, the bath tub in front of him came much closer towards his face. The desperate reflexive hands, finally got a hold of the ends of the bath tub and both the legs obeyed his order and stopped moving. He felt the additional adrenaline pumping through his heart.

Day 3:

As soon as Sampath woke up on the third morning, he decided to take a leave. He felt so safe yesterday, baring the bath tub incident, he decided to feel the same today. He called in sick. Being superstitious, he decided to do exactly the same thing he did the previous day so nothing will happen to him today as well. He ordered pizza for lunch after skipping breakfast. He watched the same channels that he watched yesterday. As fate would have it, the power cut happened at the same time as the previous day. Sampath took that as a sign and decided to take a bath. He was so careful this time – watching each and every step.

As soon as he finished taking shower, he filled the tub and when he was just about to enter carefully inside the tub, his calling bell rang. The parrot-like calling bell sound, only much higher in decibels, made a terrible impact on him as he once again almost repeated the same incident, this time just enough alertness saving him from a slip. The adrenaline effect was back. With a long sigh, he took the floor-mat from the bathroom door and put it near the bath tub for a safe entry. He wrapped the towel around his waist and started walking towards the door. The sudden change in things worried his superstitious consciousness – things are changing and not happening as he planned. He peeped in through the hole and saw his neighbor’s son. He opened the door and Rahul barged in and ran towards the back of the house. Sampath knew why he was running – he’s in for the daily quota of his cigarette. Rahul stayed with his parents, so he could not smoke inside his house. He always used Sampath’s balcony for his one cigarette per day addiction and would spend some time with Sampath until the ‘smell’ wears off. He’s much earlier today, Sampath thought.

As Rahul sat on the railing and smoked his ten rupees Gold Flakes Kings, he felt relieved. He then, immediately felt the opposite of that reaction – an instant panic, as he saw his father walking out of the apartment building towards the main gate, casually passing a glance at Rahul’s side. As an instinctive reaction, Rahul stopped the smoke coming out of his mouth which caused him to start a violent cough, sending more smoke than he casually would have let it out and, drawing more attention towards him. He immediately started running towards the door, still coughing. In the hurriedness, he forgot that he still holds the cigarette in his hand. He realized that when he was halfway in Sampath’s 2BHK and saw the bathroom. Without much thought, he threw the cigarette inside and continued running as if he’s fleeing a crime scene. Sampath couldn’t even react until the front door slammed behind a maniacally running Rahul. Weird, he thought.

Sampath felt the cigarette smell inside his apartment as clear as a rotten egg smell in a college Chemistry laboratory. He gave a little thought about what would have caused Rahul to run like that. After a few seconds, he remembered that he didn’t care. He then had a dilemma – whether to dress up and finish watching ‘Real Steel’ for the umpteenth number of time in Star Movies or to continue entering the bath tub and slide into heaven. He choose the later as he remembered how he descended into heaven after he entered into the tub yesterday. His superstitious mind told him that the heaven still awaits – a similar incident before that tub entering yesterday, happened today too. Feeling good that things are back on track, he entered the bathroom, removed the towel and stepped into the floor-mat for a safe entry.


His superstitious consciousness didn’t know the one thing that changed from yesterday – the-still-burning-cigarette that Rahul thrown inside. Of all the places in the bathroom, it landed on the floor-mat and of all the places he could place his foot, he stepped his right foot directly on it and the instant fire-on-the-skin made him take it back. But, the left foot was unaware of this and had already started losing the balance, for the right foot should have gained it by now. This unbalance, sent him back, with his whole body weight running around his body to find a place. When his head hit the back wall, the body weight immediately shifted there, making the impact much harder and painful. Although his legs found the balance again after the impact, it was too late. Blood came rushing through the back of the skull and Sampath started losing his consciousness. The drowsy legs now, moved around the bathroom until it hit the side of the bath tub – the one which saved him the other day. The drowsiness had caused him take a hundred and eighty degree turn. His eyes were on the place of impact and he saw the blood spatter pattern and it looked like an art. By the time he was admiring the art, the impact on his leg made him bend back a little and the heartless gravity, constantly doing it’s work, pulled him inside the bath tub, back first. His desperate eyes, still observing the art until it automatically moved along with his head, from the wall to the window, where the sun was acting as an eyewitness to everything that happened inside the bathroom. The sad, colorless water, having found red in itself, jumped out of the tub in joy. He laid in the bloody bath tub, on the third day, his eyes wide open, his last vision – of the sunlight from his bathroom window.

நானும், அவளும்...

வெள்ளிக் கம்பிகளைப் போல வந்தாய்
என் கைகள், மார்பு, முகம் என
நீ வந்து விழுந்த இடங்கள் குண்டூசி குத்தியது போல்.
வலித்தாலும், சிரிக்கிறேன்!

சென்றமுறை நீ வந்தபோது
என்னைக் கொஞ்சம் தான் நனைத்தாயோ?
என்ன அவசரம் உனக்கு
இம்முறை முழுதாய் உன் பாசத்தைக் காட்டு!

என் காதுக்குள் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் இசை
வாய் வழி ராகம் பாடும்போது என்றுமே சிறப்பாய் இருந்ததில்லை.
நீ என்னை நனைத்த பின் வந்த குளிரில்
பற்கள் கிடுகிடுத்தபடி, புதியதோர் கீதம் படைத்தது!

உன்னை வெறுக்கும் அந்த சிலர்
இசை ஞானம் இல்லாதவர்கள் போலும்!
கனியிருக்கக் காய் கவர்ந்தது போல்
மழையிருக்க அடை தேடுகிறார்கள்!

தேநீர் கடையில் தேங்கி நிற்கும் மக்களைப் பார்த்தால்
சிரிப்பு தான் வருகிறது!
மழையின் பொருட்டு அங்கே நின்று குடிக்கிறார்கள்.
முட்டாள்கள்! மழை நின்றபின் அல்லவா குடிக்கவேண்டும்!

மழையே உன்னை
நீ வா என்று மரியாதை இல்லாமல் அழைக்கவில்லை
அதென்ன நீ வா-க்குப் பின் போ இல்லை என்கிறாயா
இன்பத்தை எவனாவது போ என்பானா?


PS:
மழை அவளாய் இருக்கக் கூடாதா?

உறவு...

காதல் என்றேன்
இல்லை என்றாய்.
தோழன் என்றேன்
இல்லை என்றாய்.
சகோதரன் என்றேன்
இல்லை என்றாய்.
நான் யார் என்றேன்
தெரியவில்லை என்றாய்.

——-

காதல் என்றேன்
இல்லை என்றாய்.
தோழி என்றேன்
இல்லை என்றாய்.
சகோதரி என்றேன்
இல்லை என்றாய்.
நான் யார் என்றேன்
நான் தான் என்றாய்.

———

உறக்கம் என்றேன்
கனவு என்றாய்.
புத்தகம் என்றேன்
ஆசிரியர் என்றாய்.
மாலை என்றேன்
தேநீர் என்றாய்.
காதல் என்றேன்
வெட்கப்பட்டாய்.

———-

மாமா என்றாய்
அப்பா என்றேன்.
அத்தை என்றாய்
அம்மா என்றேன்.
மகள் என்றாய்
தாய் என்றேன்.
நான்? என்றாய்
மகன் என்றேன்.

~பாஜி.

ஒரு மாலை…

அழுதது.
வலித்தது.
பின் குளிர்ந்தது.
இறுதியாய் நகைத்தது.

கீழ்வானம் சிவக்கையில், மேகம் – அழுதது.

என் மார்பின் மேல் வந்து விழுந்த
அந்தப் பெரிய மழைத்துளி பட்டதும் – வலித்தது.

அடுத்த கணமே, துளி வந்து விழுந்த இடம் – குளிர்ந்தது.

அலுவலக அலுப்பில் கடுகடுவென்றிருந்த
அந்த வாய் – நகைத்தது.

————————

PS:

இது என் முதல் கவிதை முயற்சி. 

[Coming Soon] {Story} The Future

Some of you might be wondering what happened to this guy? (probably none, but I’d like to have my hopes up) It’s been over a month since he last blogged (bragged?). Has he started watching another one of those god awful series and going to come back and make a scene about it? Well, no. I’d been writing a story and just as I always do, I drift apart. So, this time I’m spending some more time, being patient in bringing you ‘The Future’ a little bit of a long story. It’s a science fiction and the title would just tell you more on what you are to expect. Just to make things interesting, the below is (kind of a trailer) in part of, possibly coming 3 parts of, ‘The Future’. Enter the Future!

—– 00000 —–

“You are saying that you are from, what 2014?”

“Yes”

“How do I believe you?”

“Well for starters, I don’t know where I am. Then, well in my time water was actually given to all the guests as soon as they come home. I don’t know what a GID is; I don’t know why you have a fifty foot door and a hundred feet wall in your home.”

“Not convinced”

“OK, are you good with history?”

“I think I am. If not, I can always Google.”

“Oh yeah, there’s that. So I can tell you some information about my past which would be ‘way past’ for you. Deal?”

“Deal”

“Before that, tell me where I am”

“You are in the Marathi state of the republic India”

“That’s a relief. (there are some spoilers here, so I’m taking it off). Oh by the way, back then it was called ‘Maharashtra’ and just ‘India’.”

“I know my history. Our state was called as Maharashtra before the language revolution.”

“Language revolution? Ok, I’ll ask what that is later. So, history then. Where do I start? Well, when I was about to leave, I saw the 2014 election results in India and one mister ‘Narender Modi’ won the election and became the prime minister of India”

—– 00000 —–

How do you like it?

[Reading Experience] En Eniya Iyandhira [என் இனிய இயந்திரா]

பல ரசிகர்களால் 'வாத்தியார்' என்று அன்புடன் அழைக்கபடும் சுஜாதாவின் புத்தகம் பற்றி விமர்சிக்ககூடிய தகுதி எனக்கு உண்டா என்றால், இல்லை! இது பற்றி நண்பர் ஒருவருடன் பேசுகையில், 'விமர்சனம்' என்று எழுதாமல் 'புத்தகம் படித்த அனுபவம்' என்று எழுதுங்கள் என்றார்! எழுதாமலும் இருக்க முடியவில்லை! பின் வரும் இந்த அனுபவம், என்னுடைய சொந்த அனுபவம் மட்டுமே. பிடித்திருந்தால் 'லைக்குங்கள்' :) மேலும் பல அனுபவங்களை பகிர்கிறேன்!

இந்த புத்தகத்தின் பின்னல் எழுதியிருந்தது போல் தமிழ்நாட்டில் பத்திரிக்கை, புத்தகம் படிக்கிறவர்கள் எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒரு பெயர் தான் சுஜாதா. இதற்கு முன் சுஜாதாவின் 'ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகள்' மற்றும் 'பிரிவோம் சந்திப்போம்' படித்திருந்தாலும் அவரின் அறிவியல் புதினம் படிக்க கிடைத்த முதல் புத்தகம் 'என் இனிய இயந்திரா'. டைரக்டர் ஷங்கரின் 'எந்திரனை' மறந்திருக்க மாட்டீர்கள்... அதே போல், அந்த படத்திற்காக அவர் சுஜாதா அவர்களுக்கு கொடுத்த 'Credit'-ஐயும் மறந்திருக்க மாட்டீர்கள் என்றே நம்புகிறேன்!

கி.பி. இரண்டாயிரத்து இருபத்தி இரண்டில் நடக்கும் கதை. இன்னும் எட்டு வருடங்களில் வந்துவிடும் என்றாலும், இந்த கதையில் சுஜாதா அவர்கள் காட்டியிருக்கும் புதுமை மற்றும் கற்பனைக்கு அளவே இல்லை! ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து என்பத்தி ஆறில் எழுதிய கதை போலவே இல்லை! இப்பொழுதும் இதை நான் படிக்கையில் பல இடங்களில் மெய் மறந்து போனேன். மனிதருக்கு அவ்வளவு கற்பனைத்திறன்!

சோ, 2022-ல் இந்தியாவில் நடக்கும் ஒரு கதை. அந்த கால கட்டத்தில் பிள்ளை பெறுவதற்குக் கூட அரசாங்கத்திடம் அனுமதி பெற வேண்டும்! மக்களின் பெயர்கள் அரசாங்கமே வைக்கும். அவையும், இரண்டு எழுத்து தான் இருக்கும். (ரவி, மணி, நிலா, ஜீனோ எக்ஸட்ரா). மக்கள் அனைவருக்கும் SSN போல, ஒரு unique எண் இருக்கும். சொந்த வீட்டை வாடகைக்கு விட அரசாங்க அனுமதி வேண்டும். வீடியோ காலிங் வசதி. பேசும் எந்திரம் (நாய், மற்றும் பல வடிவில்). மக்களின் சேவைக்கு இயந்திரங்கள் இருக்கும். மேற்கூறிய அனைத்தும் முப்பத்து ஆறு சாப்டர்கள் கொண்ட இந்த புத்தகத்தின் முதல் சாப்டரில் மட்டும் வருபவை! எப்பூடி?

நாட்டை ஆளும் பிரதமர் ‘ஜீவா’, அவரை கொலை செய்யும் நோக்குடன் இருக்கும் ஒரு புரட்சிப்படை ஒன்றின் உறுப்பினர் ‘ரவி’, அவனின் pet ‘ஜீனோ’ என்கிற ஒரு பேசும் இயந்திர நாய், ‘சிபி’ என்கிற ஒரு சாப்ட்வேர் இஞ்சினியர், ‘நிலா’ என்கிற அவனது (சிபியின்) மனைவி. இவர்களே இந்த என் இனிய இந்திராவை நடத்திச் செல்கிறார்கள். கதை போகும் போக்கில் சில இடங்களில் என்னை திடுக்கிட வைத்துவிட்டார் ஆசிரியர். எண்பதுகளில் இப்படி ஒரு கலாச்சாரத்தைப் பற்றி கற்பனை செய்ய முடியுமா என்று! மேலும் ஜீனோவை ஒரு புத்தகப் புழுவாக காட்டியிருப்பதும் அது அடிக்கும் சில சர்காஸ்டிக் (Sarcastic) ஜோக்கும் ரசிக்கும்படியாக இருக்கும்.

சென்னையின் மெட்ரோ ரயில் வருங்காலத்தில் எப்படி இருக்கலாம், சென்னையிலிருந்து டெல்லி செல்ல எடுக்கும் நேரம், மற்ற எந்திரங்கள் (Robots) பற்றி ஜீனோ அறிவது, மனிதர்களின் உணர்வுகள் பற்றி பேசுவது, சிறைச்சாலை எப்படி இருக்கும், விளையாட்டுக்கள் என்னவெல்லாம் இருக்கும், என்று தனக்கென ஒரு உலகமே படைத்திருக்கிறார் ஆசிரியர். இந்த அனுபவத்தை எழுதும்போது கூட பிரமிப்பு வருகிறது!

கதையை வழக்கம் போல Develop the hints ஸ்டைலில் சொல்ல வேண்டுமெனில்:

2022 - பேசும் இயந்திர நாய் – காணாமல் போன சிபி – கண்டுபிடிக்க முயலும் ரவி, நிலா – ஜீவாவை கொல்ல நடக்கும் சதி – நிலா-ரவியின் பங்கு – ஜீனோவின் மாற்றம் – நிலாவின் மனமாற்றம் – உண்மைச் சதி!

திடுக்கிடவைக்கும் பல திருப்பங்கள், நான் மிகவும் ரசித்து படித்த வெகு சில புத்தகங்களில் ஒன்றாக சேர்ந்துவிட்டது! ‘மீண்டும் ஜீனோ’ என்ற இப்புத்தகத்தின் அடுத்த பாகமும் என் வாசிப்பு பட்டியலில் சேர்த்தாகிவிட்டது!

இப்புத்தகத்தின் முகப்புரையில் சுஜாதா அவர்களின் அறிவியல் புதினம் பற்றிய விளக்கம் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. இளம் எழுத்தளர்களுக்கு வழிகாட்டியாய் இது இருக்கலாம் என்பதால், இதோ:

“விஞ்ஞானக் கதை என்பது விஞ்ஞானப்படி சாத்தியமாக இருக்க வேண்டும் என்று பலரும் எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தப்பு.

விஞ்ஞானக் கதைப்படி (சயின்ஸ் ஃபிக்ஷன்) என்பதின் தற்போதைய வடிவத்தில் அது எல்லையற்ற மிக விஸ்தாரமான கற்பனையாக இருக்கிறது. அதனால் மாற்று உலகங்களையும் மாற்று சித்தாந்தங்களையும் படைக்க முடிகிறது.

அதன் காலைகளில் இருளையும் ராத்திரிகளில் வெளிச்சங்களையும் தேவைப்பட்டால் அமைத்துக் கொள்ளலாம். அதன் கடவுள்கள் புரோட்டான் வடிவெடுக்கலாம். அதன் பெண்கள் மகப்பேற்றை ஒட்டுமொத்தமாக இழந்து மீசை வைத்துக் கொள்ளலாம்.. அதன் நாய்கள் பிளேட்டோவைப் பற்றியும் பிரும்மசூத்திரம் பற்றியும் பேசலாம்…

ஆயிரமாயிரம் மாற்று சாத்தியக் கூறுகளை ஆராயும் அற்புத சுதந்திரத்தைப் பேசுகிறது விஞ்ஞானக் கதை!

அதைப் பயன்படுத்தும்போது, அதன் புதிய விளையாட்டுக்களை ஆடும்போது ஒரேயொரு எச்சரிக்கைதான் தேவைப்படுகிறது. கதையில் இன்றைய மனிதனின் உணர்ச்சிகளுடன் ஆசாபாசங்களுடனும் ஏதாவது வகையில் ஒரு சம்பந்தம் அல்லது தொடர்பு காட்ட வேண்டும்! அப்போது தான் நமக்கு அதில் சுவாரஸ்யம் ஏற்படுகிறது!”

புத்தகம் உங்களுக்கு வேண்டுமெனில் எனக்கு எழுதுங்கள், தருகிறேன். படித்துவிட்டு நீங்களும் ஒரு அறிவியல் புதினம் படையுங்கள்!

Image Courtesy: Google

[Movie Review] The Man from Earth (2007)

I have a lot to do, with so little time. But, with all of this, I can't just take this movie away from my mind - I've decided to drag everyone in this.

I'm a fiction lover and everything that's not happened or probably never gonna happen attracts me a lot. This "The man from Earth" is a 2007 science fiction movie - more of a 'cult' movie. With fiction, the best theme is 'What if?'. Here's what IMDB says about this movie:

An impromptu goodbye party for Professor John Oldman becomes a mysterious interrogation after the retiring scholar reveals to his colleagues he never ages and has walked the earth for 14,000 years.

Interesting isn't it? Now did you notice the hero's last name was a pun? This is a very simple movie having complicated and complex questions with straight forward answers. You are meeting a guy who is Fourteen thousand years old and imagine the type of questions you have for him, when he's ready to answer 'em. Or, do you think he's just a fake, who just wants to pull your leg? This movie satisfied me with the type of questions that I wanted to ask to a man, who've lived this long. I can't believe how I've missed this movie so far and would definitely thank the man who shared this with me!

What makes this movie more interesting [than the actual synopsis shared above] is the audience, who get to ask questions to the so called the man who walked Earth for 14 thousand years. Six professors [a Biologist, a Psychiartrist, an Art-History professor & a religious, an Anthropologist, a Historian, and an Archaeologist], knowing very well in what they teach and a young, but a not-so-naive-student.

When the 'what ifs' and 'how coulds' are being answered, you'll feel yourself drawn into the movie, frame some questions of your own, which will, be asked and answered later on! The movie also has twists and turns, some of them will be unexpected and just tells you the wide imagination, the writer had! This is no action movie - no super powers - pure drama-science-fiction and the questions and answers are the swords and shields! There is actually a suspense as to if he really is 14 thousand years old or not in the movie, but in the end, it becomes clear. I wish they didn't clear that! Here's some interesting dialogues which I loved from the movie [saved the best for the last]!

"Where were you in 1292 A. D?" to which he says "Where were you a year ago on this date?"

"I have ten degrees, including all of yours..."

"No matter how outrageous we think it is, no matter how highly trained some of us think we are, there's absolutely no way to disprove it."

"Time. We can't see it, we can't hear it, we can't weigh it, we can't measure it in a laboratory. It's a subjective sense of becoming what we are instead of what we were a nanosecond ago, becoming what we will be in another nanosecond. TheHopis see time as a landscape, existing before and behind us, and we move... we move through it, slice by slice."

I understand the movie, but I quite don't get why they titled the movie this way! Highly recommended for those who love fiction!

Image Courtesy: Google

[Book Review] 6174 - தமிழ்

க. சுதாகரின் “6174” நாவல் கிட்டத்தட்ட நான்கு வருடங்களுக்கு முன் எனக்கு இருந்த புத்தகம் மீதான மோகத்தை மீண்டும் கொண்டு வந்திருக்கிறது. நான்கு வருடத்திற்கு முன், Dan Brown-ன் “The Lost Symbol” புத்தகத்தை இரண்டு நாளில் படித்து முடித்தேன். அவ்வளவு பரபரப்பு அந்த கதை! பிளஸ், Dan Brown-ன் நாவல்கள் மீது அந்த சமயம் அவ்வளவு ஈர்ப்பு எனக்கு. இந்த புத்தகத்தினைப் பற்றி நான் கூறுவதற்கு முன், என்னைப்பற்றி நீங்கள் கொஞ்சம் (சத்தியமா கொஞ்சம் தான்) தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். நான் ஒரு Mathematics Graduate. புத்தகம் மீதான ஆர்வம் எனக்கு வர, என் உயிர் நண்பன் எனக்கு பரிந்துரைத்த முதல் நாவல் – Dan Brown-ன் Digital Fortress. கணிதம், எண் கணிதம், இரகசியஎழுத்துக்கலை (Cryptography) என அந்த நாவலின் மூலம் Dan Brown என் மனதில் ஒரு பெரிய இடத்தைப் பிடித்துவிட்டார். விளைவு, 2007-ல் புத்தகம் படிக்கத்தொடங்கிய நான், அவர் எழுதிய அனைத்து நாவல்களையும் (இன்று வரை) படித்து முடித்துவிட்டேன். கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை வருடங்கள் முன் புத்தகம் மீதான் ஆர்வம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் குறைய ஆரம்பிக்க, அதே Dan Brown-ன் Inferno நான் படித்து முடிக்க கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் ஆனது! இப்படியிருக்க, ஒரு மாதத்திற்கு முன் மீண்டும் என் உயிர் நண்பனின் தலையீடு... இம்முறை 6174 புத்தகம் படி என்று கூறினான். 6174. கதையின் தலைப்பே சற்று வித்தியாசமாக இருக்க, கடைசியாய் நான் படித்த தமிழ் நாவல் பற்றி யோசித்துப் பார்க்கையில், அது கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்களுக்கு முன் – சுஜாதாவின் “பிரிவோம் சந்திப்போம்”. இக்கதையை (6174) படித்து முடித்த பின், இதற்கு இதை விட ஒரு அருமையான தலைப்பு வைத்திருக்க முடியாது என்றே தோன்றியது! 6174 புத்தகம் பற்றிய இந்த விமர்சனம் என்னுடைய சொந்த கருத்து மட்டுமே.

இனி புத்தகம் பற்றி...

இது ஒரு த்ரில்லர் கதை. தமிழில் நான் படித்த வரை (நான் படித்தவை மிக மிக குறைவு!), இது போல் வேகமாக செல்லும் மிஸ்ட்ரி-த்ரில்லர் நாவல்கள் குறைவு! நாவலைப்பற்றி Develop the hints ஸ்டைலில் சொல்ல வேண்டுமெனில்:

லெமூரியா-போர்க்கப்பல்கள்-விஞ்ஞானிகள்-தீவிரவாதிகள்-விண்கற்கள்-பழந்தமிழ் பாடல்கள்-புதிர்கள்-எண்கள்-திருவனந்தபுரம்-லோனார்-பீகார்-மியன்மார்-பிரமிட்.

புத்தகம் படிக்க ஆரம்பித்த சிறிது நேரத்தில் எனக்கு சுதாகர் அவர்கள் இந்திரா சௌந்தர்ராஜன் போல முயற்சி செய்கிறார் போலும் என்று எண்ணினேன். என் எண்ணத்தை பல வகைகளில் தவிடு பொடியாக்கிவிட்டார். புத்தகம் ஆறு சாப்டர்களாக பிரிக்கபட்டிருக்கிறது. 1. ஆதி கதை, 2. ஒருங்குதல், 3. பயணம் 4. அடைவு, 5. இயக்கம், 6. பிறகு...

ஆறு சாப்டர்கள் என்று சொல்வதை விட ஆதி கதை மற்றும் ஒருங்குதல் (63 பக்கங்கள்) ஒரு சாப்டர் என்றும் மீதி அனைத்தும் (340 பக்கம்) ஒரு சாப்டர் என்றும் பிரித்துக்கொள்ளலாம்! முதல் சாப்டர் அறிமுகம் என்றால் இரண்டாம் சாப்டர் தான் பயணம். முதல் 63 பக்கங்கள் படிக்க எனக்கு ஒரு வாரம் ஆனது. அடுத்த 340 பக்கம் மூன்று நாளில் (Weekdays) படித்து முடித்துவிட்டேன்! அவ்வளவு வேகம்!

இப்புத்தகம் என்னை இப்படி கட்டிப்போட கதை ஒரு முக்கிய காரணம் என்றாலும், கதையின் பலமாக கணிதம், புதிர்கள் என என்னை ஈர்க்கும் சமாச்சாரங்கள். மேலும், பல இடங்களில் ஆசிரியரோடு என் personal கருத்துக்களும் ஒத்துப்போனது தான் முக்கிய காரணம். உதாரணமாக

“என்னதான் நாம கற்பனை பண்ணினாலும் நமக்கு அறிந்ததைக் கொண்டு மட்டுமே அறியாததை அறிய முடியும்.”

நானும் சில சமயங்களில் இது போல யோசித்திருக்கிறேன்! இது போல பரிமாணங்கள், சிந்தனைகள், 6174, கோலங்கள், பிரமிடுகள் என கதையின் போக்கில் வரும் சில (நமக்கு) தெரியாத சில விஷயங்களைப் பற்றி விவரிக்கும் இடங்களில் தெளிவு!

கதைக்கு வழக்கம் போல் ஒரு நாயகன், ஒரு நாயகி என்று இல்லாமல், கதையில் வரும் அனைவருமே முக்கிய பங்கு வகிக்கும் வகையிலும் என்னைக் கவர்ந்துவிட்டார், ஆசிரியர் சுதாகர் அவர்கள். தூத்துக்குடிக்காரர்! அவர் தமிழை ‘நான்’ ரசிக்காமல் இருக்க முடியுமா!

புத்தகத்தில் நான் கண்ட ஒரே நெகடிவ் பாயின்ட் – ஒரு சீனுக்கும் மற்றொரு சீனுக்கும் இடையில் போதிய இடைவெளி இல்லாமை. சென்னையில் ஒரு சீன், சிகாகோவில் ஒரு சீன், நியோர்கில் ஒரு சீன் என, இவைகளுக்கு இடைவெளி ஒரு பாரா மட்டுமே! வழக்கமாக தொடரும் ஒரு பாரா போல! அந்த பாராவில் ஒரு வரி படித்த பின் தான் இது வேற சீன் என்றே புரிகிறது. ஒருவேளை இது சில பல வருடங்கள் கழித்து நான் புத்தகம் படிப்பதால் ஏற்பட்ட பாதிப்பாக கூட இருக்கலாம். படித்தவர்கள் சொல்லுங்கள்!

ஒரு புத்தகத்தைப் பற்றி நான் எழுதும் முதல் போஸ்ட் இது. My First Book Review. Comments and Critics welcome.

புத்தகம் வேண்டுமானால் சொல்லுங்கள்...

[55F] Two of Us

Have you heard of a 55F? It’s 55 fiction… as the name indicates, is all about keeping it short to exactly 55 words while building something fictitious. For more you can check out the WIKI link, HERE.

For those who hate reading long stories, Here's a 55F for you! This is for a contest here at Cognizant Blogs.

--------

“Yeah, right!”

“No, I’m serious. She did propose.”

The look on his face said he was not kidding. How could she chose him? He always thought ‘he’ would be the last person she would choose.

“I always thought her choice would be between you and me. Never considered him.”

“Yeah, that makes two of us.”

--------

50 Years of Time and Space

I was inspired by, and I wanted to inspire people too. This is a lengthy post, please spend some time – imagine the time and effort I spent to write this! This is about a series called “Doctor Who”, but please, don’t navigate away, you non-series addict people, what’s wrong in reading? There isn’t any pre-requisite for this post to be understood, so, please do read on. I’m emphasizing this because, most of my series related posts are the least read posts. This could very well be the only time I’m writing a dedicated post on a series.


As you know, I’m a series addict, and this doesn’t come as a surprise to most of you that I’m in love with this series “Doctor Who”. Having said that, I want you to know that I’ve never enjoyed a series like this, the fun, the imagination and the deliverance, which “Doctor Who” had. I must tell you that I’ve seen a lot of series, but I have never spent any of my time to emphasize people to watch a series (only when they ask me about!) That is the amount of impact I’m having after finishing the 7 season Doctor Who. I can go on, but let me start to inspire you. 

  
Who’s the hero, who’s the hero?: 

Now, let’s begin. The series, Doctor who started 50 years back, in 1963. But, I haven’t seen all of it – it restarted again during 2005. There’s where my Doctor journey begun. This series is a Science Fiction, about a time travelling Alien – ‘A Time Lord’ from a planet called Gallifrey, who calls himself ‘Doctor’. No one knows his actual name, the reason behind the series name, Doctor Who? He looks like a human, with two hearts. There’s where my inspiration begun – two hearts! He mostly travels with a ‘companion’, a female, mostly a human. Now, the first question that arose in my mind after knowing about the series that begun during 1963 was, how a single person can be casted as a Doctor in all of the series. There should definitely be a recast. Yes, there was a lot of recast. 12 of them (Well, technically 13, but you’ll understand when you see) since the series begun. But, this is a science fiction series! So, they added a scientific reason for every recast! Now, I’m sure most of you would have seen our “Shakthimaan” where the enthusiastic journalist ‘Geetha Viswas’ was recast. Did they give you a reason why? Doctor who provides answer to almost everything around the series – it’s like you’re living and traveling along with the Doctor! 

  

A picture of the two hears of The Doctor and the 11 Doctors, in the order from 1963 to 2013.

The Characteristic Doctors: 

The thing about recast is that, they almost never change. They do the same work – save people or sentimental or love someone (like Rachel Dawes in Batman Begins/The Dark Knight – the character never changed). But, after every recast, after ‘regeneration’ as they call it here, a new Doctor will take over the role. But, he will not be the same character as the previous actor, the director gives the actor his own space and to add his own essence to the actual character. For instance, my ‘first’ Doctor (the 9th Doctor), casted by Christopher Eccleston, repeats the word “Fantastic” very frequently. The next one, David Tennant, who took over the role, repeats the word “Allons-y” a French word meaning “Let’s go”. The next one, Matt Smith, the 11th Doctor, repeats two – “Bow-ties-are-cool” and “Geronimo”. 

The words that describes The Doctors.

The Time Machine: 

He calls his time machine a ‘TARDIS’ – Time And Relative Dimension In Space. It’s much more than a machine, it disguises as anything nearby where it’s landed. When it lands near a 1963 police box, one of its circuits is broken and is stuck in that shape forever. It’s like a police box, more like a telephone box, only bigger on the inside! The first look at itself, impress you! They call it a ‘Time Lord Art’ – like a 3D painting! It’s actually not the perfect time machine; it’s totally an unreliable one. Most of the time, the Doctor intends to go somewhere and it takes him somewhere else! That way, the fun goes on! The most lovable thing of the TARDIS is the sound of it when it’s landing, a cyclic wheezing, groaning noise, anyone who’s a Doctor Who fan, would love it! 

TARDIS, the Time Machine

  
What does a Doctor do? 

So, what does a Doctor do? Heal people? Save people? Milk money from the people? (Err, going off topic!) Well, since this is an alien Doctor, he (ofcourse) saves people, saves universe, saves earth, saves Aliens, and does a lot of savings. But, let me tell you – it never gets old and that’s not exactly what he does all the time in the series! The thing that makes you interesting is that, how he saves and who he saves. What more, who his enemy is. Time travel and outer world kindles your imagination, the Doctor faces a variety of enemies, and you’d be surprised that you might fall in love with the way an enemy was created. I was inspired by a lot of his enemies, but “The Weeping Angels” and the “Daleks” are one of the best!  

The Doctor, saving...

An image that I found amusing describing the Daleks

  

The Imagination: 

As I said, time travel and outer world kindles your imagination. Steven Moffat, the lead writer of Doctor Who said “What would be the point of having this job if I didn’t get to make up some of the maddest possible scenes I’ve ever had in my head since I was a kid?” He did create a lot of monsters – I love the weeping angels most among his other creations. This would be a spoiler for the future Doctor Who audience, but I couldn’t resist writing about the Daleks and the Weeping Angles. Daleks are another alien race, rivalry to the Time Lords. They’re like India and Pakistan. Now, you know about Time Lords – human alike with two hearts, but Daleks are just like a robot (not robot, robot, inside the metal case, there’s an alien creature!) with only one emotion – ‘hate’. They don’t have any other emotions, care only about the Dalek race and wouldn’t hesitate to kill any other race for no reason at all (just to show their supremacy), making them the dangerous creature who could wipe out the entire universe. The weeping angels on the other hand are like ‘Silent killers’. They look like an angel stone statue, only with their eyes covered by their own hands, disguising as a weeping angel. When you look at them, they won’t move. When you close your eyes to blink or move your eyes off them, they move towards you. And, when they touch you, you’ll never exist in the present, you’ll be sent to past! All the life that you would have lived, had the angels not touched you, will be theirs! Next time, when you see a stone statue, don’t blink! 

The Daleks and the Weeping Angels

  
Behind the scenes: 

Not behind the Doctor Who scenes, but the in-between-time I watched Doctor Who this past one month. I’d been in constant touch with Ramanan – the fiction lover, who inspired/introduced me to Doctor Who as you might be familiar. We would discuss on the episodes that I watched previous night and he did his best without spoilers. I had a lot of doubts, and such a patient guy he was, he cleared all of them! I must say that I equally enjoyed having a likeminded person (I’m not sure if he thinks so because, he’s much more!) to discuss this mutual interest of ours. A couple of my bay-mates noted that I chat with Ramanan frequently, and their comment was “You talk to a ‘guy’ for such a long time? What do you guys talk?” The talks about the Doctors, the ‘wait’ period, about the classic who and even the female companions! We even continue our discussion via sms/whatsapp. It was one hell of a fun ride! 

The female companions of the Doctors!

  

Impact: 

After watching Doctor Who, you’ll feel very differently. You’ll look at things in a different way – like thinking twice about taking an eye of a stone statue. You will have more imaginations, if you’re a writer, you’ll suddenly have more creative ways to produce a story. When you come across a telephone booth, you’ll think of TARDIS. When you re-watch Big Bang Theory, you’ll notice that Wil Wheaton once wore a ‘Dalek’ T-shirt. You’ll have the itch to talk to someone who watched/watching Doctor Who. You’ll be inspired and you would want to inspire someone. 

A combination of images, a phone booth, Tardis, Blink, Dalek and Wil Wheaton (Note his [black] T-Shirt in the image)

  
The end: 

The last movie I saw was over a month ago. After watching the mind blowing Doctors in the past one month, I decided to revisit my movie collections and guess what film I decided to watch – “About Time”, a movie about a time travelling man! Well, probably it’s not that bad of a movie, but my expectation after Doctor Who could have spoiled it! Before I finish, I want to tell you something. If you have watched ‘The Big Bang Theory’, you’d want a person like Sheldon Cooper. If you have watched Sherlock Holmes, you’d love to have a personal detective. If you have watched Shakthimaan, you’d want super powers. But, if you watch Doctor Who, you wouldn’t want anything, you would just want with the journey to go on and on! Right, then, thanks for your patience to read this long post; I hope I have inspired you. Let me know if you want the 7 season Doctor Who! See ya!

Image Courtesy: Google
The joining of pictures: Fotor.